Yasamak - Tumblr Posts
Duvarlar sızdırırken derdimi,
Artık tanıyamıyorum haliyle kendimi.
Sustum, gözlerim anlatırken derdimi,
Geçmişe yolluyorum bu ıslak mendili...♠️♠️♠️
Tünaydın. 1 tane yeşil elma yiyip spora iniyorum. 2 gün off day’in acısını iyice çıkarmam lazım. Zaruri off day’ler rutinimi ve motivasyonumu bozsa da yapacak bir şey yok diyip devam ediyorum. Bu entropik düzen beni elbet bir gün içine çekecek. Bu mücadele. Ve her şeye rağmen ne yazık ki;
“Yaşamak Umurumdadır.”
Bazen insanlar geçmişi çok düşünür, geçmiş gelecekleriymiş gibi. Geçmişe fazla takılmayın. Yalnız biri olacağım değişmeyeceğim de demeyin. Dışarı çıkın, arkadaş edinip zamanınızı sizi mutlu edecek şeylere harcayın. Zayıf ya da kilolu, uzun ya da kısa; herkes biraz kusurlu. Her şekilde güzel olduğunuza inanın. Size verilmiş bu hayatı doya doya yaşayın. Ve kendinizi sevin lütfen.
Kalbi kırılmış bir kadın, Ve hiç zamanı olmamış alışmaya... Yaşamak bir meslektir buralarda, Zaten inancı kalmamış mutlu sonlara...
İşte bu yüzden leş gibidir buralar, İyi ve güzel kadınlar hep ağlar...
15 Ağustos 2024 (Eskişehir)
Sabah beş buçukta uyanıp saçlarımı yapıyorum hızlıca. Altıda ağabeyimle yola çıkıyoruz. Beni metrobüs durağına bırakıyor. Tren garına vardığımda hızlıca bir sigara içip trene gidiyorum.
Yol boyunca zar zor uyukluyorum. Koltuklar daracık olduğundan iyi dalamıyorum uykuya.
Trenden indiğimde ilk önce büyük bir heyecan kaplıyor içimi. Kimsenin beni tanımadığı, bilmediğim bir şehirde tek başıma yürümeye başlıyorum.
Pek çok yer geziyorum bütün gün. Hava kapanıyor. Kızıla bürünüyor. Yangın çıkmış. Sonradan öğreniyorum.
Akşam, tam beklentimi kesmişken haber geliyor ondan. Konum atıyor. Yanına gidiyorum.
Akşam Saatleri
Titreyerek yaklaşıyorum kapıya:
"Sana kedi getirdim."
"Kedi getirme çünkü köpek var."
Kediyi zor bela dışarıda tutup kapıyı kapattıktan sonra köpeğiyle göz göze geliyorum önce. Ardından ona bakıyorum. Gözleri beklediğimden daha büyük. Sarılıyoruz hafifçe. Odasına geçip koltuğa oturuyorum. Bir sigara yakıyorum. Karşıma oturuyor. Gözlerini bir saniye bile ayırmıyor. Bir önceki gün düşünürken bunu yapmayı ben planlıyordum hâlbuki ancak o bana delici bakışlarıyla bakarken utancımı gizleyemiyorum. O çay demlemeye kalkarken ben köpeğini sevmeye başlıyorum. Dünyanın en sempatik köpeği...
"Köpeğinin adı ne?"
"Bolt."
"Aaa filmdeki gibi!"
"Evet"
Tekrar odaya geliyor. İkimiz de ayakta duruyoruz. Gözlerine bakmamak için odanın her yerinde gezdiriyorum gözlerimi.
"Ne dövmen var?" diye soruyor. Kolumu kaldırıp önce sol kolum ve bileğimdeki dövmeleri gösteriyorum. Anlamlarını soruyor. Hafifçe winner dövmemin olduğu yere dokunuyor. İlk dokunuş...
Midemde uçmayı unutmuş duman kanatlı kelebeklerin kıpırdadıklarını hissediyorum.
Ardından sağ bileğimdeki dövmeyi gösteriyorum. "Fransızca yaşamanın neşesi demek." ve altındaki iki kesik izini gösteriyorum.
"Biraz tezat..." diyorum.
"Ne oldu oraya?"
"Ben kestim."
Bir soru daha sordu sonra. Hatırlamıyorum. Konuşmak istemediğimi söyledim. Zorlamadı. En son boynumdaki dövmeyi gösterdim.
"Lumos... Işık demek değil mi?"
"Evet." Diyorum boynuma değen parmaklarıyla kelebeklerim daha da hareketlenirken.
"Öpeyim mi?" diye soruyor.
"Öp" diye mırıldanıyorum yüzüne bakamadan.
Dokunulmak... Bir yabancı tarafından bile olsa seviliyormuşsun gibi hissetmek... Kutsaldı benim için dokunulmak. Kimsenin sevmek için uzanmadığı bedenimde, izi kalırdı. Bunlar saklanılası izlerdi. Unutmak istemedim o yüzden.
Eğer bu bir günahsa, bunu göze alıyorum.
Bir süre sonra Bolt'u kibarca yataktan kovuyor ve onun yerini alıyoruz. Beklemediğim bir şey yapıyor. Anlamıyorum ilk başta.
"Uzan."
Uzandığımda üstüme gelmesini bekliyorum ancak o yanıma uzanıyor. Öylece sarılıp sohbet ediyoruz biraz.
Çay koyuyor sonra. Dinliyor. Kendisi daha az konuşuyor ama sonradan alışıyorum dinleyen taraf olmasına. Az gülüyor. Sakin bir sesi var.
Uzun bir süre sohbet ediyoruz. Karşımda olması hoşuma gitmiyor. Hem delici bakışlarından onun gözlerine bakmaya çekiniyorum hem de o an dokunmak istiyorum ona.
Her şeyin sonunda giyinip yine Bolt'u sevmeye koyuluyorum. Ona bağlanırım diye korkarken köpeğine bağlanmış buluyorum kendimi. İnanılmaz bir sevgi hissediyorum daha henüz gördüğüm bu köpeğe karşı.
Arkamdan geliyor. Giyindiğini duyuyorum. Bana dokunup dokunmayacağını merak ediyorum. Omzuma tatlı bir öpücük bıraktığında gülümsüyorum. Başımı kaldırıp yüzüne bakıyorum gülümserken. Sonra tekrar Bolt'un başını okşuyorum.
O an beklemediğim bir şey yapıp o da benim başımı okşuyor. Evcil hayvanı gibi... Ben köpeğini seviyorum, o da beni.
Biraz daha uzanıp sohbet ediyoruz. Kalbi çok hızlı atıyor ilk başlarda. Sonra normal ritmine dönüyor. Saat gelince beraber hazırlanıp çıkıyoruz.
Bacağımın acısına rağmen yürümek istiyorum onunla. Yol boyu susmuyorum. Sürekli gülüyor ve konuşuyorum. Trenin önüne kadar geliyor benimle.
Veda vakti geldiğinde garip hissediyorum. Bir veda değilmiş gibi... Sarılıyorum. Önce sıkı sıkı sarmaktan korkuyorum. Ona bağlandığımı düşünüp kaçmasını istemiyorum ancak o da sarılıyor uzunca. Hoşuma gidiyor. Ayrılacakken ben de gözlerine bakıyorum onun sürekli yaptığı gibi. Gözüm dudaklarına kayıyor. Öpmek istiyorum. Utanıp başımı saklıyorum. Gülüyor. Son kez sarılıyoruz. Bu defa uzaklaşırken elini bırakıyorum yavaşça.
İlk defa hiçbir suçluluk hissetmiyorum. Çok mutluyum. Canlı hissediyorum. Hayatta... Belki sadece bir his, belki de yalnızca inanmak istediğim bir şey ancak bir gün mutlaka yeniden karşılaşacağımızı hissediyorum.
Bir adım attın karanlıktan dünyaya Düşünmeden sattın ruhunu bir yalana
Bin çile çektin ömrünün her anında Uyan dostum uyan şu tatlı rüyadan
Hadi keyfine bak, inan bana, Aldanma öbür dünyaya. Hayatı yaşa, korkma, Öbür dünyayı sorma. Hayatı yaşa...
Bir şarap bi sigara Sonbahar koynumda Yalnızlığı kokluyorum Kurutulmuş yapraklarda... Yağmur yemiş topraklarda...
Hiç mi yalnız kalmadın Şu garip dünyada Ah o zaman anlarsın Yalnızlık paylaşılmaz...
Aynalar korkumu yansıtır Titriyor dizlerim, gerçeğim sanrıdır Gözlerin gizliyor zihnini O son sözlerini, kararmış kalbini... Yüzleşmem gereken doğrular Savaşım kendim ve bir kaç satırla Suçluyum bahar gözlerine Yağmur yağmışsa, artık huzursuzsan...
Düşerdim yamaçlarından Sapsarı saçlarından, avuçlarından Yine de kalkar severdim, gülüşün özeldi... Beni kendinden kurtar...
-dünya yuvarlaktır, peter bichsel
düşünüyorum da
ikinci şansı olmayan bu hayatta aynı yerde kalıp, aynı yerde ölmek fikri...
çok aciz hissettiriyor
Tumblr daki lise ve üniversite öğrencisi olan arkadaşlara sesleniyorum, sizden okuduğunuz okuldaki hocalarla görüşüp kızlar için savunma eğitimi alınmasını ve erkeklerin ise psikolojik teste tabi tutulması için bir eğitim vermeleri gerektiğini hocalarınıza bildirmenizi bunu yapmayacaklarsa imza ve dilekçe toplayıp bu eğitimi gerçekleştirmek zorunda olduklarını söylemenizi istiyorum. Yaşama hakkı elinden alınmış bir toplum ne kadar eğitimde başarılı olursa olsun insanlığın yok edilmiş bir toplum olarak kalacak ve hiçbir ilerleme kat edilmeyecektir kadın cinayetlerinden başka..! 1. Eğitim aile eğitimi 2. Eğitim ise okuldur .!
Gece gündüzü yakalayamazdı.
İnsan da çoğu kez yaşamı.
Alıntı...🕊️🌙
Yarınları bekliyoruz,..
Bugünler birer birer harcanırken..
Alıntı..🎶🕊️☀️
"Geçmişin keşkeleri ve geleceğin
endişeleri şu anımızı çalan hırsızlardır.."
Alıntı..🍂🎶🌾
Beni parçaladılar 40 yerimden hemde . Kırdıar beni hemde çok sonra yanıma geldiler "affet bu sefer kırgın kal mesafe koy ama yinede affet"
yani bana " seni öldürsünler ama sen yaşamaya devam et " dediler
