Nie Mam Siy - Tumblr Posts

Ostatnio tak się spilam że wpadłam do rowu trzy razy, a później prawie mnie pierdolnął tir

żałuję że tego nie zrobił

Nie wiem czy ktoś mnie zrozumie..

Nie mogę czytać książek, bo gdy je czytam czy to zwykle a zwłaszcza na wattpadzie gdy nie mają ciągu dalszego przez pewien czas, odczuwam pustkę, jestem zagubiona i czuję jakbym nie potrafiła żyć swoim życiem bo.. czuję jakby moje szycie było życiem bohatera w książce.. i tak naprawdę tutaj nie jestem i to nie jest moje życie..

Gdy czytam to czuję się odnaleziona, jestem tam gdzie powinnam a gdy wracam tu to.. czuję że istnieje nie tam gdzie powinnam..

Czemu tak jest..?

„Przychodzą takie chwile

Gdy się nie wie co się czuje

W środku ciągle jest tak pusto

Echo mogłoby się rozchodzić jak w studni

Nawet gdybym chciała czuć, jest to nie możliwe

Wszystko ucichło, zniknęło

Został tylko nie przyjemny ścisk

Nie związany ze światem zewnętrznym "

~Mari3452

Nikogo przy mnie nie ma

Czuję się samotnie

Bo w środku zawsze będę sama, muszę sama sobie poradzić

Ale ja nie chcę, od tak dawna nie chciałam się zabić i akurat teraz chce

Kiedy psychika daje mi w miarę spokój to inna choroba, autoimmunologiczna musi mi dawać w kość.

Czy ja choć raz nie mogę mieć odpoczynku od tego wszystkiego..?

Kiedy dostałaś znowu dodatkowe leki i łazisz ciągle na badania, a dzisiaj miałaś morfologię i badania na to czy nie jebie ci się wątroba, nerki i czy nie masz nowotworu💩

PS. Mam traumę przez personel po poprzednim badaniu

Pewna osoba powiedziała mi dziś, że jestem zbyt niewinna na ten świat, bo jest on pełen zepsutych ludzi

Po tym mogę stwierdzić że nie pasuje do tego miejsca..

Poszłam do psychologa, nowego, żeby się dowiedzieć jaka ma opinię o tym, że dostałam dwie różne diagnozy

Porozmawialiśmy trochę, opowiedziałam mu co i jak

Powiedział mi, że nie dziwi się że tak trudno jest rozstrzygnąć na co choruje bo mam w sobie objawy wielu schorzeń natury psychicznej

Już drugi psycholog mi mówi żebym pojechała do szpitala psychiatrycznego, żeby mnie mieli na oku i ogarnęli mi leki i co mi jest

Ale problem jest taki że za dużo mam na głowie, wyprowadzka, matura, szkoła, moja głowa

Tego jest za dużo..

PS. Miałam plan się dzisiaj zabić, ale stwierdziłam że to ostatnia szansa dla życia, jeśli znowu będę chciała to zrobić, nie zawaham się

Masz czasem tak

Że nie chcesz być dorosły?

Dorosłych nie obchodzą to jak się czujesz

Jesteś dorosła więc musisz sobie poradzić

Nie chcę tej samotności co mnie rozdziera

Chce usiąść na schodach

Żeby poczucie leku odpuściło

Chce się wyciszyć żeby mieć siłę na jutro

Zrobię to co muszę ale chcę tylko spokoju

Chce się uspokoić

Nie chcę tego co mnie wyniszcza

Mam ochotę się zabić

Wbić w ziemię i ściskać

Chce nie myśleć o niczym

Odbijam się w pustej butelce

Chce zapomnieć żeby przetrwać

Chce tylko tego

Żeby przeżyć bez tego co mnie wyniszcza

~Emilka

Jak samopoczucie?

Cała się trzęsę i ciągle mam tiki nerwowe, boli mnie głowa i czuje się chujowo

Ciągle czuję lęk i co chwilę mam atak paniki

Nie radzę sobie, musiałam spierdolic z domu bo matka mnie niszczyła psychicznie i mam dużo ma głowie

Tu mi mówią lekarze i psycholodzy że powinnam jak najszybciej znaleźć się w szpitalu psychiatrycznym, ale z drugiej strony chodzę do szkoły i muszę jakoś zdać do następnej klasy bo mam mature za rok

Dodatkowo muszę znaleźć jakieś mieszkanie bo okupuje mieszkanie brata, bo pozwolił mi mieszkać do kwietnia aż czegoś nie znajdę

Wszystko mnie przerasta..

Źle się czuje.. okropnie..

Beznadziejna

Zapadam się w sobie

Nie ujrzę już światła dnia

Słaba

Jak szkło które przy uderzeniu zmienia się w zwykle kawałki

Moja dusza jest jak to rozbite szkło

Wewnątrz jestem rozbita

I nie potrafię się poskładać

Nic co zostało zniszczone bedac tak kruche

Nie będzie później takie jak na początku

Jebać życie

Będzie lepiej

Biere opio

I idę przed siebie

(Nie bierzcie ze mnie przykładu)

Nie wytrzymałam z bólem psychicznym, jestem żałosna i słaba..

Ostatnio tak się spilam że wpadłam do rowu trzy razy, a później prawie mnie pierdolnął tir

żałuję że tego nie zrobił

Nie wiem czy ktoś mnie zrozumie..

Nie mogę czytać książek, bo gdy je czytam czy to zwykle a zwłaszcza na wattpadzie gdy nie mają ciągu dalszego przez pewien czas, odczuwam pustkę, jestem zagubiona i czuję jakbym nie potrafiła żyć swoim życiem bo.. czuję jakby moje szycie było życiem bohatera w książce.. i tak naprawdę tutaj nie jestem i to nie jest moje życie..

Gdy czytam to czuję się odnaleziona, jestem tam gdzie powinnam a gdy wracam tu to.. czuję że istnieje nie tam gdzie powinnam..

Czemu tak jest..?

„Przychodzą takie chwile

Gdy się nie wie co się czuje

W środku ciągle jest tak pusto

Echo mogłoby się rozchodzić jak w studni

Nawet gdybym chciała czuć, jest to nie możliwe

Wszystko ucichło, zniknęło

Został tylko nie przyjemny ścisk

Nie związany ze światem zewnętrznym "

~Mari3452

Nikogo przy mnie nie ma

Czuję się samotnie

Bo w środku zawsze będę sama, muszę sama sobie poradzić

Ale ja nie chcę, od tak dawna nie chciałam się zabić i akurat teraz chce

Kiedy psychika daje mi w miarę spokój to inna choroba, autoimmunologiczna musi mi dawać w kość.

Czy ja choć raz nie mogę mieć odpoczynku od tego wszystkiego..?

Kiedy dostałaś znowu dodatkowe leki i łazisz ciągle na badania, a dzisiaj miałaś morfologię i badania na to czy nie jebie ci się wątroba, nerki i czy nie masz nowotworu💩

PS. Mam traumę przez personel po poprzednim badaniu

Hej, miłego dnia 😊

Hej, dziękuję przyda się dzisiaj..