Hayattaki Ansm - Tumblr Posts

umrumda değilmiş gibi yapmaya çalıştıkça kafamın içindeki sesin beni oraya mahkum etmesi, ardından gelen boğulma hissi, gözlerimin dolması ve gözyaşlarımın gözümden akması...

ve gün gelir bir fotoğraf için günlerce ağlarsın.. fakat ağladığın şey fotoğraf değil fotoğrafdaki kişinin zihninden silinme ihtimalidir belki de.. unutmak bu kadar kolay olmamalı.. o kişinin gülüşünü unutursun, gözlerini unutursun, yüzünü unutursun diye bir fotoğrafa muhtaç kalırsın bazen.. ve bir fotoğraf için çaresiz kalır ağlarsın bazen..

bazı insanlara bazı şeyler söylemez, anlatmaz; içinizi bile dökmezsiniz.. bazı insanlardan bazı gerçekler saklanılır.. bazı insanlar bazı şeyleri belki de asla bilmemelidir..

ağlamaktan ve uykusuzluktan gözlerin kızarıp şişmiştir ama annen hasta olduğunu sanıyordur..

kalbindeki acıyı kime nasıl anlatasın ki?!

bazı şeyleri kalbine bile zor sığdırırsın ya hani, boş ver, dökme içini kimseye.. dinleyecek kimsen de yoktur zaten..

o zaman artık "yarım kalmış hayaller" mi diyoruz buna?!

sebepsiz acılar, sebepsiz ağrılar, sebepsiz vücut morlukları, sebepsiz duygular, kontrolsüz öfke, kontrolsüz yaşam, hayat ve duygular.. kaç kişiydim ben?! artık çözemiyorum. belki de ben değilimdir hiç biri. ya da ben asla var olmadım belki de.. ama bu sebepsiz amaçsız mücadelenin sonunda kaybettimm.. Savaştım...Bitti.. Ve kaybettim yaşamımı.. Ve kaybettim savaşı...

ve artık daha kötü olmam umrumda bile değil. bundan kötüsü yok, olamaz..

ağlayınca da geçmiyor.. sorunlarin çözülmüyor mesela..

ve geç anladım yine.. ağlayarak yemek sadece çocukların yaptığı bişey değildi...

üzgünken gelen yorgunluk, halsizlik, titreme ve dahası.. ağrılar, nefes darlığı, titreyen eller- bacaklar, baş dönmesi mide bulantısı.. ve hatta bayılma...

uğruna savaşılacak bir kadın değil miydim ben?

anladım, bana çiçek alınmaz, bir çiçek anca mezarıma dikilir o da bana kokmaz

Şöyle bir plak koleksiyonunun olması... hayatta bazen şansın olduğuna inandırır gibi...